2.1

«Επιτέλους» σκέφτηκε η Mary και κάθισε αναπαυτικά στη καρέκλα της. Είχε μία ώρα που είχε φύγει ο διευθυντής και έτσι βρήκε την ευκαιρία λίγο να χαλαρώσει. Οι τελευταίες δεκαπέντε μέρες ήταν σκέτος εφιάλτης γι’ αυτή. Επικρατούσε πανικός στη “κλινική”. Άγνωστες φυσιογνωμίες μπαινόβγαιναν συνέχεια στο γραφείο του διευθυντή, και μερικές φορές έμεναν εκεί για ώρες. Στην ίδια είχε ανατεθεί να ξεθάψει από το αρχείο τους φακέλους των επίλεκτων. Δεκαπέντε μέρες δεν είχε σηκώσει κεφάλι και το μόνο που περίμενε ήταν να γυρίσει ο διευθυντής μιας και σήμερα που είχε τα έκτα του γενέθλιά ο γιος της, θα την άφηνε να πάει νωρίτερα σπίτι της.

Δεν είχε πρόβλημα με τη πολύ δουλειά, υπήρξαν περίοδοι που έκανε και τρεις δουλειές ταυτόχρονα για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, όμως τώρα, είχε και αυτό το πονοκέφαλο που δεν έλεγε να την αφήσει με τίποτα εδώ και περίπου δύο εβδομάδες.

«Πρέπει να πάω σε κανένα γιατρό» είπε από μέσα της και εκείνη τη στιγμή μπήκε η Alicia, η δεύτερη γραμματέας του διευθυντή.

«΄Aντε σήκω, πάμε να συμμαζέψουμε, μπας και καταφέρεις και σε δει λίγο το παιδί σου σήμερα». Καθώς καθάριζε το γραφείο του διευθυντή σκεφτόταν ότι μάλλον δε θα πήγαινε ποτέ στο γιατρό μιας και ο πονοκέφαλος που είχε προφανώς προερχόταν από την ένταση των τελευταίων ημερών, γιατί και η Alicia ταλαιπωρούταν από τους ίδιους πονοκεφάλους δέκα μέρες τώρα.

Τότε κάτι τη σταμάτησε, μια περίεργη ησυχία που δε μπορούσε να ερμηνεύσει και που τις είχε κόψει την ανάσα. Σαν να είχαν σταματήσει τα πάντα να κινούνται στην κλινική. Πρόλαβε να κοιταχτεί για λίγο με τη Alicia στα μάτια…

«’Oλα εντάξει με την κλινική Tofilippo” είπε ο Torres καθώς έβλεπαν τον Jack να απομακρύνεται από το ελικόπτερο κρατώντας δυνατά στην αγκαλιά του το σπαθί του Bob και το φάκελο που περιείχε οδηγίες για να μπορέσει να τον εντοπίσει.

«όλα τα κανάλια μιλάνε για την έκρηξη »

«Έχεις ακόμα μια τελευταία εκκρεμότητα Luigi, για την ακρίβεια δύο» έιπε ο Tonperni και τράβηξε το βλέμμα του από τον Τζακ και κοίταξε το πιστόλι που ήταν στριμωγμένο κάτω από το κάθισμα.