-------------------------------------------------------------------------
Δεν συνήθιζε να περιφέρεται μόνος του σε μπαράκια μεταμεσονύχτιες ώρες αλλά αυτή η βραδιά ήταν διαφορετική. Είχε ξεπεράσει τα όρια που είχε μόνος του θέσει.
Παρήγγειλε άλλη μια μαργαρίτα και άρχισε να σκαλίζει μέσα στη μνήμη του. Από τα πρώτα χρόνια στο Νανσί, μεγαλώνοντας ανάμεσα σε τρία ακόμη αδέρφια που δεν είχαν την δική του «ιδιορρυθμία». «Ιδιορρυθμία»! Η θύμηση και μόνο της λέξης τον έκανε να χαμογελάσει. Ήταν η λέξη που είχε χρησιμοποιήσει ο πατέρας του για να του δώσει να καταλάβει τι τον έκανε τόσο ξεχωριστό από τα άλλα παιδάκια στο σχολείο. Του εξήγησε πόσα πράγματα περισσότερα μπορούσε να κάνει από έναν άνθρωπο. Του εξήγησε πως η «ιδιορρυθμία» περνάει πολύ σπάνια από γενιά σε γενιά, ίσως μία στις εκατό και πως είναι ακόμη πιο σπάνια να την έχουν γιος και πατέρας. Στο τέλος του εξήγησε πως είναι ένα μυστικό που θα πρέπει να κρατήσουν καλά κρυμμένο για όλη τους τη ζωή. Από όλους. Ακόμη κι απ’ τη μητέρα.
Τα επόμενα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Οικονομικές σπουδές και προγραμματισμός στο Παρίσι, επιχείρηση ειδικού λογισμικού, χιλιάδες φράγκα, έπειτα εκατομμύρια, έπειτα δις. Η αφοσίωση στη δουλειά του είχε αφήσει λίγα πράγματα. να του θυμίζουν την «ιδιορρυθμία» του. Η ασυνήθιστη μυϊκή του δύναμη και κάποιες κρίσεις πανικού και επιθετικότητας που μπορούσαν εύκολα να δικαιολογηθούν σε έναν δισεκατομμυριούχο πρόεδρο εταιρείας. Η μοναξιά της κορυφής τον οδήγησε όμως να ψάξει και πάλι να βρει τους κανόνες τις ιδιαίτερης φύσης του.
Ανακάλυψε πως η φυλή του προϋπήρξε των ανθρώπων. Πως στατιστικά έπρεπε να γεννιούνται χιλιάδες παιδιά με την «ιδιορρυθμία» κάθε χρόνο στο κόσμο. Πως πολλά από αυτά θα πέθαιναν χωρίς να μάθουν ποτέ για το χάρισμα που είχαν μέσα τους. Πως οι άνθρωποι τους αποκαλούσαν «δαίμονες». Και αποφάσισε να τους ενώσει. Να τους γνωρίσει μεταξύ τους. Να τους διώξει το φόβο.
Στην αρχή όλα πήγαιναν καλύτερα από τις προσδοκίες. Τον βοήθησε η εμπειρία του με το διαδίκτυο και η κάλυψη που μπορούσε αυτό να παράσχει. Γρήγορα όμως εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια απειθαρχίας και πανικού από παιδιά που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το βάρος της μοίρας τους και θέλησαν να το μοιραστούν με τους ανθρώπους. Η λύση ήταν οι απαγωγές. Το μυστικό έπρεπε να φυλαχθεί πάση θυσία. Και η κατάληξη ήταν η κλινική του Δόκτορα Τονπέρνι. Ενός ανθρώπου που τον ενδιέφερε μόνο το κέρδος. Στην αρχή. Μετά έδειξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και στα ανήλικα αγοράκια που έφταναν στην κλινική από όλο τον κόσμο.
Κατάλαβε πως δεν ήταν κάτι που μπορούσε να σταματήσει άμεσα αλλά η ψυχή του δεν μπορούσε να το επιτρέψει. Διέθεσε τεράστια ποσά στην έρευνα χημικών ουσιών που θα έσβηναν μέρος της μνήμης ενός «δαίμονα». Αυτό που του γνωστοποιούσε το ποιος ήταν. Όταν η έρευνα έφτασε στο τελικό στάδιο, βοήθησαν τα πειράματα στην κλινική. Αλλά όλα αυτά ήταν παρελθόν ποια. Ο Τονπέρνι ήταν θαμένος κάπου στη Σαρδηνία, τα πειράματα είχαν αποτύχει και άλλος ένας «δαίμονας», ο Μπομπ, είχε αποστατήσει.
Κοίταζε το άδειο του ποτήρι την ώρα που το κινητό του χτύπησε στους ήχους του «Weather storm» του Craig Armstrong. Το σήκωσε χωρίς να κοιτάξει τον αριθμό. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια γυναικεία φωνή:
-Ο κύριος Luigi Torres;
Δεν συνήθιζε να περιφέρεται μόνος του σε μπαράκια μεταμεσονύχτιες ώρες αλλά αυτή η βραδιά ήταν διαφορετική. Είχε ξεπεράσει τα όρια που είχε μόνος του θέσει.
Παρήγγειλε άλλη μια μαργαρίτα και άρχισε να σκαλίζει μέσα στη μνήμη του. Από τα πρώτα χρόνια στο Νανσί, μεγαλώνοντας ανάμεσα σε τρία ακόμη αδέρφια που δεν είχαν την δική του «ιδιορρυθμία». «Ιδιορρυθμία»! Η θύμηση και μόνο της λέξης τον έκανε να χαμογελάσει. Ήταν η λέξη που είχε χρησιμοποιήσει ο πατέρας του για να του δώσει να καταλάβει τι τον έκανε τόσο ξεχωριστό από τα άλλα παιδάκια στο σχολείο. Του εξήγησε πόσα πράγματα περισσότερα μπορούσε να κάνει από έναν άνθρωπο. Του εξήγησε πως η «ιδιορρυθμία» περνάει πολύ σπάνια από γενιά σε γενιά, ίσως μία στις εκατό και πως είναι ακόμη πιο σπάνια να την έχουν γιος και πατέρας. Στο τέλος του εξήγησε πως είναι ένα μυστικό που θα πρέπει να κρατήσουν καλά κρυμμένο για όλη τους τη ζωή. Από όλους. Ακόμη κι απ’ τη μητέρα.
Τα επόμενα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Οικονομικές σπουδές και προγραμματισμός στο Παρίσι, επιχείρηση ειδικού λογισμικού, χιλιάδες φράγκα, έπειτα εκατομμύρια, έπειτα δις. Η αφοσίωση στη δουλειά του είχε αφήσει λίγα πράγματα. να του θυμίζουν την «ιδιορρυθμία» του. Η ασυνήθιστη μυϊκή του δύναμη και κάποιες κρίσεις πανικού και επιθετικότητας που μπορούσαν εύκολα να δικαιολογηθούν σε έναν δισεκατομμυριούχο πρόεδρο εταιρείας. Η μοναξιά της κορυφής τον οδήγησε όμως να ψάξει και πάλι να βρει τους κανόνες τις ιδιαίτερης φύσης του.
Ανακάλυψε πως η φυλή του προϋπήρξε των ανθρώπων. Πως στατιστικά έπρεπε να γεννιούνται χιλιάδες παιδιά με την «ιδιορρυθμία» κάθε χρόνο στο κόσμο. Πως πολλά από αυτά θα πέθαιναν χωρίς να μάθουν ποτέ για το χάρισμα που είχαν μέσα τους. Πως οι άνθρωποι τους αποκαλούσαν «δαίμονες». Και αποφάσισε να τους ενώσει. Να τους γνωρίσει μεταξύ τους. Να τους διώξει το φόβο.
Στην αρχή όλα πήγαιναν καλύτερα από τις προσδοκίες. Τον βοήθησε η εμπειρία του με το διαδίκτυο και η κάλυψη που μπορούσε αυτό να παράσχει. Γρήγορα όμως εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια απειθαρχίας και πανικού από παιδιά που δεν μπόρεσαν να αντέξουν το βάρος της μοίρας τους και θέλησαν να το μοιραστούν με τους ανθρώπους. Η λύση ήταν οι απαγωγές. Το μυστικό έπρεπε να φυλαχθεί πάση θυσία. Και η κατάληξη ήταν η κλινική του Δόκτορα Τονπέρνι. Ενός ανθρώπου που τον ενδιέφερε μόνο το κέρδος. Στην αρχή. Μετά έδειξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και στα ανήλικα αγοράκια που έφταναν στην κλινική από όλο τον κόσμο.
Κατάλαβε πως δεν ήταν κάτι που μπορούσε να σταματήσει άμεσα αλλά η ψυχή του δεν μπορούσε να το επιτρέψει. Διέθεσε τεράστια ποσά στην έρευνα χημικών ουσιών που θα έσβηναν μέρος της μνήμης ενός «δαίμονα». Αυτό που του γνωστοποιούσε το ποιος ήταν. Όταν η έρευνα έφτασε στο τελικό στάδιο, βοήθησαν τα πειράματα στην κλινική. Αλλά όλα αυτά ήταν παρελθόν ποια. Ο Τονπέρνι ήταν θαμένος κάπου στη Σαρδηνία, τα πειράματα είχαν αποτύχει και άλλος ένας «δαίμονας», ο Μπομπ, είχε αποστατήσει.
Κοίταζε το άδειο του ποτήρι την ώρα που το κινητό του χτύπησε στους ήχους του «Weather storm» του Craig Armstrong. Το σήκωσε χωρίς να κοιτάξει τον αριθμό. Στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε μια γυναικεία φωνή:
-Ο κύριος Luigi Torres;
