Fiumicino, Ρώμη, 11:30pm. Δευτερόλεπτα αφότου μπήκε στην αίθουσα των αφίξεων, τον είχε εντοπίσει. Μαύρο κοστούμι, ανθοδέσμη, ψεύτικο χαμόγελο. Ένα λεπτό αργότερα ήταν βέβαιη πως ήταν μόνος. Ωραία. Τώρα μπορούσε να συγκεντρώσει την προσοχή της στην έξοδο του χώρου παραλαβής αποσκευών.
Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Κρατώντας μια μικρή βαλίτσα και μια θήκη μουσικού οργάνου ο μελαχρινός άνδρας ξεπρόβαλλε από την αυτόματη θύρα. Ήταν σίγουρα αυτός. Μέτριο ανάστημα, φαρδιοί ώμοι, γυμνασμένο σώμα και περπάτημα που θα ταίριαζε περισσότερο με φτηνό δέρμα και λεκιασμένα jeans παρά με αυτό το βαμβακερό σακάκι και το υφασμάτινο παντελόνι. Όταν τον είδε να τραβάει με αηδία το αυτοκόλλητο της νικοτίνης από τα χείλη και να βγάζει από την τσέπη του σακακιού το κίτρινο πακέτο Drum δεν της έμεινε η παραμικρή αμφιβολία. Περίμενε τον πρώτο να τον ακολουθήσει και έπειτα κατευθύνθηκε και αυτή προς την έξοδο.
Λίγο αργότερα, κρυμμένη στις σκιές, κοίταζε προσεκτικά την είσοδο του ξενοδοχείου. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα αλλά το Trastevere είχε ακόμα κίνηση. Παρέες νέων, κάποιοι στην ηλικία της, πηγαινοέρχονταν συζητώντας ζωηρά και γελώντας. Χαμογέλασε για μια στιγμή αναπολώντας την περίοδο που μπορούσε ακόμα να ζει σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Μόνο για μια στιγμή. Γιατί έπρεπε να σκεφτεί κάτι γρήγορα.
Τα γεγονότα της μέρας ήταν τόσο καταιγιστικά που ακόμα προσπαθούσε να τα χωνέψει. Η πληροφοριοδότης της στην κλινική είχε ενημερώσει πως ο Tonperni έστελνε έναν ανυποψίαστο (αλλά στενά παρακολουθούμενο) μαθητευόμενο στο Παρίσι ως δόλωμα για να ξετρυπώσει το Bob. Έτσι και του έβγαινε και αυτό το κόλπο, θα του εξασφάλιζε τόσα λεφτά ώστε να μη χρειαστεί να οργανώσει άλλη βρωμοδουλειά στη ζωή του. Σαν επιβεβαίωση ήρθε ο προφανώς σκηνοθετημένος θάνατός του, που έθαψε όλα τα στοιχεία κάτω από τις στάχτες της κλινικής.
Και τώρα, η ανατροπή του σατανικού σχεδίου αλλά και οι ζωές πρωτίστως του Bob, μα και αυτού του φουκαρά, εξαρτώνταν αποκλειστικά από εκείνη...
