2.7

Την ίδια περίπου ώρα, σε μια σκοτεινή γωνία ενός bar κοντά στις όχθες του Σηκουάνα, ένας άνδρας καθόταν μόνος σε ένα τραπέζι και κοίταζε το παγακι να λιώνει μέσα σε ένα ποτήρι από φτηνή τεκίλα. Τρία χρόνια είχαν περάσει από τότε που ο Bob ήρθε στο Παρίσι. Κυνηγημένος από τους ομοίoυς του όταν αποφάσισε να τους εγκαταλείψει, ξένος ανάμεσα στους ανθρώπους. Το μόνο που είχε θελήσει ήταν να ζήσει σαν άνθρωπος, το μόνο που είχε βρει ήταν η μοναξιά και ο φόβος.

«Ίσως είναι ανθρώπινο να αισθάνομαι μόνος» , σκέφτηκε και χαμογέλασε πικρά. «Και σίγουρα είναι ανθρώπινο το ότι θα πεθάνω». Πάνε τρεις μήνες από εκείνη την διάρρηξη στο σπίτι του, τρεις μήνες χωρίς το σπαθί. Αργά ή γρήγορα θα τον έβρισκαν, και τότε θα ήταν ανίσχυρος απέναντι τους.

Τελείωσε με μια γουλιά την τεκίλα και βγήκε έξω. Του χρειαζόταν λίγη διασκέδαση.

2.6

Ανάμεσα στον νυχτερινό ουρανό με τα αμέτρητα αστέρια του και τον δρόμο βρίσκονταν ο Τζακ, στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Όλα φαίνονταν ήσυχα, δεν είχε φεγγάρι εκείνο το βράδυ, αλλά στον δρόμο μπορούσες να διακρίνεις καθαρά τους ανθρώπους που περνούσαν. Προσπαθώντας να βάλει σε μία τάξη τις χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό του, διέκρινε μία ανθρώπινη φιγούρα, αρκετά κοντά στο σημείο που ο δρόμος έκανε στροφή δεξιά. Είχε γυναικεία χαρακτηριστικά, στέκονταν όμως ακίνητη και με το πρόσωπο της στραμμένο προς στον Τζακ. Για λίγα λεπτά κοιτούσανε ο ένας τον άλλον λες και κάτι περίμεναν να συμβεί.

Την ώρα που την παρατηρούσε μία σιγανή μουσική άρχισε να αποσπά την προσοχή του. Ο Τζακ δεν μπορούσε να αντιληφθεί από που προέρχεται. Κοιτάζοντας αριστερά και δεξιά σκέφτηκε “κάποιος από το ξενοδοχείο δεν έχει ύπνο και χρειάζεται παρέα”. Ξαναγύρισε το βλέμμα του στην στροφή του δρόμου για να κοιτάξει μια φορά ακόμα την μυστηριώδη αυτή γυναίκα, μόνο που αυτή δεν ήτανε εκεί.

Παραξενεύτηκε ακόμα περισσότερο, όμως η μουσική άρχισε να ακούγεται όλο και περισσότερο σε σημείο που να είναι αρκετά ενοχλητική. Εκείνη την στιγμή ο αέρας βάρυνε, έγινε αποπνικτικός, “γαμώτο μου η μουσική βρίσκεται μέσα στο κεφάλι μου” μούγκρισε ο τζακ και γρήγορα έτρεξε προς την πόρτα του δωματίου.

Ο διάδρομος του ξενοδοχείου του θύμισε πολύ την κλινική. ”Δεν είναι ώρα για σκέψεις” είπε ο Τζακ και τρεκλίζοντας προσπαθούσε να φτάσει στο τέρμα του διαδρόμου και εκεί στις σκάλες αριστερά. Τον κατέβαλε μία απίστευτη κούραση, άρχισε να αισθάνεται να κρυώνει και μία παράξενη ομίχλη κάλυψε τον χώρο. Προχώρησε λίγο και θυμήθηκε ότι ξέχασε το σπαθί πίσω του.

“Είναι πολύ αργά για αυτό” άκουσε μία φωνή στο μυαλό του. Μπροστά του μία νεαρή κοπέλα εμφανίστηκε, ψηλή με αγέρωχη κορμοστασιά άλλα με το χαμόγελο του θανάτου. Ο Τζακ απάντησε “εσύ μου προκαλείς την μουσική στο μυαλό μου, κάνε την να σταματήσει”. Απέναντί του η μυστηριώδης αυτή κοπέλα σήκωσε το χέρι της που κρατούσε μία φιγούρα του Κέρβερου. Του φάνηκε ότι ήτανε ζωντανή με τα μάτια του να εκπέμπουν μία απόκοσμη ακτινοβολία.